Al etend, om 20.50, begonnen mijn handen te trillen. Alweer suiker gemeten en ik zat opeens op 6.4. ?!. Hypo verschijnselen begonnen toe te nemen en ik nam wat suiker. Om 21.00 een nieuwe suikercheck: 3,5! En terwijl ik een kilo suiker naar binnen werkte, begon het opeens flink te duizelen. Intussen raakten mijn ouders licht in paniek. Ik was niet meer helemaal helder, maar ik hoorde ze nog net naar elkaar roepen: bel ambulance!!! En ja, 'bijkomen' mocht ik in het ziekenhuis. En BAM! Mijn hypo-angst was geboren.
Wat er toen precies gebeurd was, weet ik eigenlijk nog steeds niet. Die dag was totaal niet bijzonder geweest. Ik had niet opeens intensief hardgelopen, emotionele gebeurtenis meegemaakt, dubbel gespoten of te weinig gegeten. Alles klopte gewoon...
Het was zo'n heftige hypo dat het mij compleet uit evenwicht had gebracht, terwijl ik vroeger best 'onverschillig' tegenover hypo's was. Ik vond het wel vervelend om ze hebben, maar ik raakte nooit in paniek bij een (te) lage waarde. Ik was altijd ervan overtuigd dat elke hypo op te lossen was en dat je vooral niet zomaar van een hypo kon flauwvallen. Helaas, de waarheid was anders.
Omdat die hypo zich in een hoog tempo had ontwikkeld en omdat ik dit nog nooit eerder had
Daarnaast begon ik systematisch minder te spuiten om een hypo te voorkomen. Bij hoge waardes verwachtte ik namelijk ook een hypo. Het ging soms zover dat ik bij een waarde zoals 13,8 al hypo voelde. Ik dacht dan "ja, nu zit ik op 13 en ik voel me niet oké, dus ik moet nu wat eten anders heb ik over 10 minuten een hypo zoals toen". Als ik een uur later op 15 zat, durfde ik niet genoeg bij te spuiten, omdat ik dan ook weer een hypo verwachtte...
Deze hypo-angst was dus een echte belemmering. Ik had niet alleen psychisch last van, maar ook fysiek. Wat eruit voortvloeide, was iets vanzelfsprekend: beroerde bloedsuikers en HbA1c om van te huilen. Ik begon af te vallen en verloor energie. Ik voelde me goed ziek.
Toen ik dat probleem - na een half jaar - bij mijn diabetesverpleegkundige voorlegde, bleek dat ik lang niet de enige was met een hypo-angst. Er bestonden zelfs trainingen om er van af te komen! Ik wilde een punt achter deze angst zetten en deed er alles aan om weer een normaal, gezond en gelukkig leven te leiden. Ik stelde voor mezelf een plan op en dat deel ik nu graag in onderstaande tips:
- Om een heftige hypo te voorkomen is het verstandig om vroeg in te grijpen: probeer de eerste signalen niet te negeren
- Wees adequaat: hartkloppingen of duizeligheid hoeft niet gelijk gekoppeld te worden aan een hypo (dat was mijn grootste probleem)
- Check, check, dubbel check: controleer altijd of je niet dubbel gespoten/gebolust heb, dat is een kleine moeite. Pompgebruikers kunnen hun pomp raadplegen en degenen die spuiten: spuit bewust en zorg dat je niet afgeleid wordt
- Waarschuw je omgeving en geef ze instructies
- Probeer voordat je ergens naar toe gaat je bloedsuikers zo stabiel mogelijk te houden
- Heb altijd voldoende bij je om een hypo 'te stillen' en zoek vooral uit wat goed helpt bij een hypo. Ik krijg bijvoorbeeld glucotabletten nooit door mijn keel en kauw altijd veel langzamer als ik een hypo heb, dus drink ik liever sapjes. P.S. banaan schijnt geen goede hypo-oplosser te zijn!
- Was altijd je handen om te voorkomen dat zoetigheid aan je vingers blijft kleven, want dat kan bloedwaardes behoorlijk beïnvloeden
- Schrijf alles op. Houd nauwkeurig en gedetailleerd een diabetesdagboek bij voor een tijdje. Soms ben je er niet van bewust dat je systematisch te hoog uit komt door te weinig insuline te spuiten. Ik dacht zelf vaak "oh nu zit ik misschien hoog maar als ik wel genoeg bolus krijg ik waarschijnlijk een hypo". NOT!
- Ten slotte, wees niet bang!
Nu, twee jaar later ben ik bijna geheel van mijn hypo-angst af. Heel af en toe heb ik nog last van. Toch ken ik ook mensen die in het algemeen bang zijn voor een hypo, met of zonder nare ervaring. Met mijn artikel en tips hoop ik anderen te helpen om enigszins hypo-angst te verminderen om uiteindelijk geen vrees meer te hebben voor hypo-angst!
Hoi Renata, wat een heftig verhaal! Ik ga nu toch ook maar wat serieuzer om met hypo's. Ik wilde aan je vragen hoe jij dat aanpakt met diabetes en alcohol. Ik lust graag een glaasje op zn tijd, maar merk dat mijn suiker daar echt extreem van gaat schommelen, ook al hou ik het goed bij en eet ik ook trage koolhydraten. Vaak heb ik 's nachts hypo's en dat is niet heel relaxed als je lekker aangeschoten bent. Heb je nog tips? En fijne feestdagen!
BeantwoordenVerwijderenHoi Alexandra!
BeantwoordenVerwijderenIk hoop dat ik je niet al te bang gemaakt heb met mijn verhaal haha! Ik weet het nog steeds niet zeker, maar ik vermoed dat een hormonale schommeling toentertijd die heftige hypo heeft veroorzaakt. Wat drank betreft, dat ging altijd heel soepel bij mij op een of andere manier. Zo was ik zelfs lid van een studentenvereniging; een biertje hoort er natuurlijk af en toe bij. Toch heb ik het altijd redelijk bescheiden gehouden, bijv niet meer dan twee biertje per avond. Soms was ik ook wel aangeschoten, maar zodra ik me aangeschoten voelde, ging ik altijd wat eten! Jij bent ook al hartstikke goed bezig! Dat je trage koolhydraten eet, is heel belangrijk. Alcohol heeft 9 van de 10 keer toch een suikerverlagend effect, dus goed eten is wel belangrijk. Verder meet ik op zo'n bewuste avond wat vaker, om toch meer controle te hebben. Sowieso voordat ik naar bed ga, als ik rond 8 zit, weet ik gegarandeerd dat ik een hypo krijg, dus dan eet ik een boterham. Zit ik rond 12, dan onderneem ik meestal geen acties. Als ik echt hoog zit doe ik meestal drie keer minder bijspuiten dan dat ik normaal zou doen( dus bijv 1 eh ipv 3) Ik weet niet of jij ook een pomp hebt, maar wat ik deed meestal als ik uitging etc., is mijn basale stand lager zetten, bijv. op 80%. Voordat ik aan de pomp ging, had ik nooit een glaasje op, dus ik zou eerlijk gezegd niet weten hoe ik met de pen een nachtelijke hypo zou oplossen, denk alleen door de trage kh te eten inderdaad.
Voor nu is dat de enige wat me zo te binnen schiet, maar mocht ik meer kunnen herinneren, dan zal ik je dat zeker laten weten! Jij ook hele fijne feestdagen!
Hi Renate!
BeantwoordenVerwijderenDit verhaal klinkt me heel bekend, nog geen twee weken geleden had ik op school een behoorlijke hypo, zelfs zo erg dat ook ik bewusteloos raakte en wakker werd met ambulancebroeders om me heen, de volgende dag voelde ik me al weer beter en ging ik gewoon verder met me leven waar ik gebleven was totdat ik een paar dagen later ineens hele rare symptonen kreeg die leken op een hypo, dit terwijl mijn glucosewaarde prima was. Een dag later gebeurde dit nog een keer op school. Dit bleken dus ook tekenen van angstaanvallen te zijn.
Ik wil je even bedanken voor de tips en hopelijk helpen ze!
Groetjes!
Hi Lisa!
VerwijderenSorry voor mijn ontzettend late reactie; per 3 februari ben ik aan een pre-master begonnen en het is drukkkk haha. Maar hoe gaat het nu met je? Ik hoop echt dat mijn tips je een beetje geholpen hebben! Het was voor mij in ieder geval een erg lastige periode geweest, ik kon eigenlijk geen seconde ontspannen, waardoor alles juist verergert. Ik ben erg benieuwd hoe jij er mee nu omgaat en misschien heb jij zelf nog tips die ik vergeten ben te vermelden; altijd fijn om van elkaar te leren!
Lieve groetjes,
Renata