Want wie mooi wil zijn, hoeft geen pijn te lijden

Zoals een groot deel van de mensheid had ik ook goede, maar vooral uitvoerbare voornemens voor het jaar 2013. Hoewel het een hele lijst was, kwam het allemaal neer op de verbetering van de lichamelijke en geestelijke gezondheid en schoonheid. Ik móest weer fit en fantastisch worden, door te gaan sporten en gezond te gaan eten, het uitvinden van nieuwe hobby's, maar ook door het afscheid te nemen van mijn....verstandskiezen.


Om me lekker in mijn vel te voelen, werd het tijd om mijn verstandskiezen te laten trekken. Het moest al een half jaar geleden gebeuren, maar ik durfde het steeds niet. Volgens mijn tandarts zorgden mijn verstandskiezen namelijk voor een 'bijt-trauma' die voor veel ongemak zorgde, zoals druk en pijn op de kaak. Wat niet minder belangrijk is: ik kon niet meer voluit (glim)lachen, want ik beet iedere keer op mijn vel. Dus ik dacht, wie mooi (en gezond) wil zijn, moet pijn lijden.

Gisteren was het zover. Op zich is dat geen spectaculaire belevenis, maar voor mij was het dé happening van de maand. Ik was zooo zenuwachtig, alsof ik voor een sollicitatiegesprek kwam. Mijn overbezorgdheid in combinatie met de 20-minuten durende behandeling zorgden ervoor dat mijn suikers omhoog vlogen, zo'n beetje tegen het bloedsuiker-plafond. Of dat allemaal van de stress of van de verdoving kwam weet ik niet, maar toch was ik een soort van blij dat ik aan de hoge kant zat, want een hypo tijdens het hebben van een dikke hamsterwang was niet zo gewenst.

Ik bleef daarna kalm en onbezorgd over de suikers, totdat mijn 2de graads zorg inschakelde en ik met mijn verdoofde kaak realiseerde dat mijn suikers nu daalden, terwijl ik niet in staat was om te eten. Zelfs niet na een paar uur zoals het in de brochure was aangegeven. Mijn onvermogen om te kauwen en te slikken kwam door het feit dat de vijf verdovingen (!!) nog actief waren, maar ook doordat zodra ik mijn mond maar een beetje opendeed, ik gelijk in de Twilight (bloedbad ahum) belandde...

Toch kwam  ik de dag redelijk door, door de havermoutshakes van mijn zorgzame broertje. Totdat ik om half tien 's avonds zelf begon te shaken en het koude zweet uitbrak. En toen volgden bekers suikerwater en gepureerde bananen. Hallo zware hypo! Mijn zorg was dus niet ongegrond.

Gelukkig had ik hevige pijn, Twilight en overvloed aan bananen overleefd, maar dat is nog niet het einde, want ik moet deze dag nog drie keer meemaken. Hoewel ik blij was met de survival, was ik vooral blij met het feit dat ik nu eindelijk deze stap genomen heb. Wat een vredig gevoel dat ik straks weer in staat ben om gewoon te kunnen glimlachen zonder pijn. Want wie mooi wil zijn hoeft helemaal geen pijn te lijden!