.JPG)
Toen in 1998 in Kazachstan bij mij diabetes ontdekt werd (ik was toen 8), was het koolhydratenrijke eten echt een taboe. Je mocht letterlijk er niet over praten! Door de drastische insuline tekort was het noodzakelijk om suikers in het eten te mijden. Een biscuittje mocht uitsluitend op verjaardag of met Oud en Nieuw. Jam eten mocht helaas ook maar een keer per jaar. Het enige wat ik wel mocht was bijvoorbeeld:
·
Groene, en het liefst zeer zure, appels
·
Wortels
·
Kool
· Roggebrood
·
Pap
Allemaal heel gezond op zich, maar om de bloedsuikers laag
te houden, werd ik ook nog eens gemarteld met smerige biergistdrankjes en topinamboer
(zo’n enge aardpeer). Af en toe had ik
geluk, want als ik een hypo had, dan mocht ik een banaan! Hoera!
Mijn leven draaide serieus maar om één ding, om normaal te
mogen eten. De situatie was veranderd in het jaar 2000, in Nederland. Ik werd vrijwel in de eerste week in het Nederlandse
ziekenhuis opgenomen en kreeg een heel ander dieet voorgeschoteld. Mijn euforie
was onbeschrijfelijk toen ik aan de gemeenschappelijke tafel een lekkere portie
gebakken aardappeltjes en een hele kom vla kreeg!
Vanaf dat moment ben ik oprecht van het eten gaan houden en
het gaan waarderen. En daarover ga ik bloggen.
Goedenavond Renata,
BeantwoordenVerwijderenhoe jij je jeugd omschreven hebt met ik noem het even de “problematiek” van de voeding en het hebben van diabetes herken ik wel. Het is niet iets waar ik nu veel moeite mee heb maar in mijn jeugd was het soms wel zwaar. Mijn ouders, familie en vrienden waren er heel strikt in en op kinderfeestjes mocht ik nooit meegenieten van de taart of snoep. Ik had altijd die smerige diabetes troep. Of een stuk fruit. Nou geloof mij dat was niet cool. Ik zal me netjes houden op jouw blog lol.
En verder was het met eten oppassen dat je niet teveel zout, vet en suikers at. Daar heb ik nu dan wel profijt van. Maar in mijn jeugd was het toch anders. Als je bij een kinderfeestje bijvoorbeeld patat had gegeten kreeg je de rest van de week thuis niks meer. En dan bedoel ik gebakken of frituur. Of je had een ijsje gehad nou haha was niet erg maar wederom de rest van week weer een strak regime. En broodbeleg was ook altijd een drama. Of in het weekend lekker als de familie dan bij mekaar zat. Ik kreeg wel iets maar dan daarna weer het speciale diabetes voorgestelde rommel. En alle ouders van vriendjes/vriendinnen hielden zich strak aan het toentertijd voorgeschotelde diabetesregime. Men wist toen niet beter. Dus nu heb ik er ook meer vrede mee. Maar in de jeugd konden ze allemaal mijn rug op.
Maar goed wat ik eerder al zei in je eerste verhaal, de tijd is vooruit gegaan alleen soms wat te makkelijk in mijn ogen. En ik ben zeker blij dat je nu meer kan en mag. Alleen dat spuiten zal bij mijzelf nooit wennen. Ik ben blij dat ik daardoor leef maar haha de naald zal nooit mijn vriend worden.
En als ik dan eens te hoog zat bij 14 daagse dag curver, nou dan kreeg ik alleen wortels en citroensap, want die verlagen wel je bloedsuikers, en oker (een bepaalde groente). Nou joepie want een feest was het dan. Alleen nu gebruik ik ze soms ook. Dus ja grootmoeders middeltjes helpen nog steeds.
Ik mis het “vette” voedsel ook niet hoor, maar toen ik dus in de puberteit kwam heb ik me behoorlijk afgezet en is ook daardoor mijn lichaam aan de binnenkant wel beschadigt. Wat ik nu weet en ik wist dat toen, tsjaaa, altijd achteraf gepraat. Maar ik ben wel blij dat er nu veel meer kan en mag. Alleen de voorlichting ervan vind ik enorm slecht. Maar goed dat is weer een andere discussie.
Eten, sinds kort doe ik het minder. Gezondheid en bloedsuikers op pijl. Maar lekker eten kom maar op haha. Ben een grote eter Lol
Met vriendelijke groet
Dag Rishi,
VerwijderenIk vind het heel leuk en fijn dat jij op mijn blog reageert. Zo kan ik de wereld van anderen ook zien (en herkennen)! En als ik jou voeding-verhaal lees, dan voel ik mij helemaal niet meer zo zielig door mijn biergistdrankjes en kool, hihi. Helaas (of gelukkig?) ben ik in die tijd nooooooit naar kinderfeestjes geweest, waardoor ik deze kant van medaille die jij hierboven beschreef niet hoefde mee te maken.
Ik denk ook dat wij met onze 'ervaring' andere kinderen gerust kunnen stellen, dat als hun ouders, vrienden en familie streng optreden met betrekking tot patatjes, dat zij niet de enige zijn! Mocht ik in de tijd toen ik 10 was, maar ook 15, dit soort verhalen hebben gelezen, dan was ik vast een stuk gelukkiger geweest!
Ik vond het wel naar om te lezen dat jou lichaam aan de binnenkant beschadigd is... En je hebt gelijk, er mist wel een stuk voorlichting, en dan bedoel ik soepele en heldere voorlichting, zonder strenge kreten. Die heb ik zelf helaas ook nooit gehad. Ik snapte ook noooooit waarom hoge/onstabiele suikers toch zo slecht voor je waren. Uiteraard snapte ik dat er 'gevolgen' in het beeld stonden als ik me zou misdragen, maar hoe en wat wist ik nooit. Jammer. Zo moest ik een keer aanhoren dat als ik zo door ga (lees als: niet goed ingesteld), dat ik zo onmogelijk later kinderen kan krijgen, punt. Nou bedankt!
Gelukkig leven wij nu in een Internet-tijdperk, met veel (nuttige) informatie en tips. En wellicht kan ik iemand gelukkig maken met mijn tips over hoe het ook wel kan, en met de tips van de lezers zoals jij! :)