Mission (im)possible: fitness!

Het jaar 2013 was goed en fris begonnen; niet alleen omdat wij met z'n allen het einde van de wereld op 21 december 2012 overleefd hadden, maar ook omdat ik voor het eerst in mijn leven een sportschool 'joinde'...

Als ik ga zeggen dat ik nooit gesport heb, dan ga ik hartstikke liegen. Van jongs af aan was ik een actieve tol, altijd in beweging. Radslagen, springtouwen, aerobics, shaping, dansen, semi-basketbal en semi-voetbal, wandelen en tot slot ‘fitness’.

Klinkt toch supersportief? Is het ook, maar het sport-rijtje werd (helaas) altijd thuis beoefend, soms in de tuin. Dat kwam niet zozeer door mijn grote wil om thuis te sporten, maar omdat ik vaak een gebrek aan energie had. Daarnaast is mijn vader een praktische man; in de afgelopen jaren heeft hij een aantal fitness apparaten aangeschaft en door het hele huis geïnstalleerd. Bijzonder handig. En hoewel ik het soms erg fijn vind om binnen twee minuten vrolijk te gaan trainen, was ik toe aan een nieuwe uitdaging. De crosstrainer op de zolder trok mijn aandacht niet meer en de fitness step onder het bed, tja, die bleef onder het bed. Maar de nieuwe uitdaging was snel gevonden, aangezien ik al affiniteit had met allerlei fitnessapparaten.

Zo gezegd zo gedaan, begin januari schreef ik mij in bij een sportschool. Maar de moraal van mijn verhaal is niet de inschrijving; ook niet de realisatie van een goed voornemen. De moraal is dat ik nu drie maanden fitness, onder begeleiding van 3 geweldige coaches, maar nog steeds met problemen kamp wat diabetes betreft. Het is nog serieus nog geen een keer gelukt om zonder gevolgen te kunnen sporten. In de beginperiode konden wij samen met de coaches maar niet inschatten wat ik fysiek allemaal aankon. Uit angst voor hypo's minderde ik ook vaak de insuline. En dan zat ik weer op 20. Of nog hoger. Moest basaal toch omhoog? Of omlaag, en bolus juist omhoog? Of omlaag? In ieder geval, ik kreeg er soms hoofdpijn van.

Na ongeveer een anderhalve maand had ik eindelijk een beeld van wat ik aankan. Toch ging het niet helemaal soepel, want opeens werd ik geplaagd door de nachtelijke hypo's. Regelmatig wakker worden met hartslag 150, wazig beeld, trillende handen en koud zweet was niet al te prettig. Een nieuwe challenge, voorkom hypo. Ik ben nu drie maanden verder en hoewel het nog niet optimaal is, merk ik dat het al echt de goede kant opgaat. Af en toe moet ik met een flesje AA bijkomen in de kantine, maar ach ja, zo kan ik gezellig al die andere bikkels spotten!